ಕಾವ್ಯ ಕನ್ನಿಕೆ...

ಪದಗಳಿಗೆ ಪದವಾಗಿ
ಅಕ್ಷರಗಳ ಮರೆಯಲಿ
ಕುಳಿತೆ,
ಭಾವನೆಗಳಲ್ಲಿ ಭಾವವಾಗಿ
ಮನಸನ್ನ ತುಂಬಿದೆ.

ಬರೆಯೋ ಪ್ರತಿ ಪದಗಳಿಗೂ
ಅರ್ಥವಾದೆ,
ಮೌನ ಮನದ ಭಾಷೆಗೆ
ಜೀವ ತುಂಬಿದೆ.

ಕನಸೊಂದ ಸೃಷ್ಟಿಸಿ
ಮಧುರ ಮಾತಾದೆ,
ಪ್ರೀತಿಯ ಲೋಕದಿ
ನನ್ನ ತೇಲಿ ಬಿಟ್ಟೆ.

ಪ್ರತಿ ಮಾತಲ್ಲೂ ನಗುವ
ಚಿಲುಮೆಯಾದೆ,
ನೋವಿರದ ಪ್ರೀತಿಗೆ
ಹೊಸ ಭಾಷ್ಯ ಬರೆದೆ.

ಖುಷಿಯಲ್ಲಿ ನಗದೆ
ನೋವಲ್ಲಿ ಅಳದೆ
ನನ್ನ ಜೊತೆಯಾದವಳೇ,
ಏಕಾಂತದಲ್ಲಿ ಹೂವಾಗಿ
ಅರಳಿ ನಿಂತವಳೇ.

ಜೊತೆಯಾದೆ ಯಾವ
ಹಂಗಿಲ್ಲದೇ
ಪ್ರೇಮಿಯಾದೆ ನಾನಿಂದು
ನಿನ್ನಿಂದಲೇ,
ಒಲವ ಕವಿತೆಗೆ ನೀ ಬಂದು
ಜೀವ ತುಂಬಬೇಕಾಗಿದೆ...